امروز روز جهانی حفاظت از رودخانه‌هاست. رودخانه‌هایی که به علت اجرای طرح‌های سدسازی‌، تکه تکه شده‌اند و دیگر شباهت چندانی به رودخانه ندارند. به این مناسبت مدیر اکوسیستم‌های تالابی سازمان محیط زیست نسبت به از بین رفتن اکوسیستم‌های رودخانه‌ای کشور بر اثر سدسازی و قطع کریدورهای مهاجرت آبزیان، ورود زباله‌ها و ساخت و ساز غیرمجاز در حریم رودخانه‌ها هشدار داد.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA)، مسعود باقرزاده کریمی با تأکید بر اینکه رودخانه‌ها مثل رگ‌های بدن هستند، گفت: رودخانه‌ها اهمیت دارند چراکه سیستم هیدرولوژی یک منطقه را کامل می کنند. به همین علت برای حفظ تالاب‌ها باید بتوانیم رودخانه‌ها را حفظ کنیم چون آن‌ها نه تنها شریان‌های آبی تالاب‌ها هستند بلکه بسیاری از زیستمندان، بخشی از دوره زندگی خود را در رودخانه‌ها می‌گذرانند حتی اگر تالابی باشند.

جایگاه رودخانه‌ها در زادآوری آبزیان
وی با بیان اینکه بسیاری از ماهیان و سایر آبزیان برای زادآوری به سرشاخه‌های رودخانه‌ها می‌روند، تصریح کرد: آبزیان در دوران تکامل خود یاد گرفته‌اند که برای زادآوری به بخش‌های خنک و تمیز بروند. به همین علت برای این کار خود را به سرشاخه رودخانه یا چشمه‌ها می‌رسانند و آنجا تخم‌ریزی می‌کنند بنابراین اگر رودخانه‌ها آلوده شوند یا از طریق سدسازی‌ها امکان مهاجرت ماهیان از بین رود، آبزیان به شدت آسیب می‌بینند.

این کارشناس سازمان حفاظت محیط زیست با بیان این نکته که یکی از مهمترین عوامل تخریب اکوسیستم رودخانه‌ها، قطع شدن کریدورهای مهاجرتی در رودخانه‌ها است، گفت: بشر خیلی دیر متوجه شد که سدها مانع مهاجرت ماهیان می‌شوند اما بالاخره برای آن راهکار پیدا کرد. در کشورهای پشرفته دنیا تصمیم گرفتند که برای سدها FISH AWAY طراحی کنند. به این شکل که از کنار سد، مسیری پلکانی ایجاد می‌شود و از طریق آن ماهیان می‌توانند جابه جا شوند بنابراین با همین راهکارهای ساده می‌توان اکوسیستم‌های رودخانه‌ها را حفظ و حراست کرد.

باقرزاده کریمی با بیان اینکه سدسازی باعث قطع مهاجرت ماهیان و در ادامه موجب آسیب‌های زیست‌محیطی و حتی اجتماعی می‌شود، گفت: رودخانه سیاتل از کانادا سرچشمه می‌گیرد، وارد آمریکا می‌شود و از سیاتل به اقیانوس آرام می‌ریزد. روی این رودخانه در سال ۱۹۲۰ سدی ساخته شد که به‌تدریج زندگی سرخپوستان سیاتل را تحت تاثیر قرار داد چون امرار معاش آن‌ها از طریق ماهیان و سد ساخته شده باعث کاهش مهاجرت و زادآوری ماهیان شده بود. این موضوع به ظاهر ساده مشکلات متعدد بسیاری از جمله بزهکاری و اعتیاد برای ساکنان این ایالت ایجاد کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۰ «فیش‌وِی» یا پلکان ماهی را روی سد سیاتل طراحی کردند.

وی با اشاره به بازدید خود از سد سیاتل و «فیش‌وِی» طراحی شده برای این سد در سال ۲۰۰۲ اظهارکرد: بعد از آن بازدید، در آن دوره وقتی این راهکار را برای مسئولان وزارت نیرو مطرح می‌کردم برای آن‌ها خنده‌آور بود و معتقد بودند که هزینه اضافی به بار می‌آورد البته در ایران «فیش‌وِی» را برای برخی سدهای کوچک اجرا کردند.

از مبل تا یخچال در رودخانه‌های ایران
مدیرکل دفتر اکوسیستم‌های تالابی سازمان حفاظت محیط زیست در ادامه با بیان اینکه آلودگی رودخانه‌ها عامل دیگری برای تخریب و از بین رفتن رودخانه‌ها است، گفت: متاسفانه فرهنگ بسیار خوب گذشته را در حفظ پاکیزگی آب از دست داده‌ایم. در گذشته آلوده کردن آب را بسیار بد می‌دانستیم و حتی عشایر کنار رودخانه اتراق نمی‌کردند تا مبادا آلودگی‌هایشان وارد رودخانه شود و به تمیز نگه داشتن رودخانه‌ها بسیار حساس بودند اما برعکس امروزه متاسفانه مردم منطقه همه دورریختنی‌های خود را به رودخانه‌ها می‌ریزند. برای مثال در تالاب انزلی شما می‌توانید مبل و یخچال ببینید چون روستاییان بالادست رودخانه‌ها علاوه بر زباله‌های معمولی دورریختنی‌های بزرگ خود را هم داخل رودخانه می‌ریزند بنابراین انواع لوازم خانگی و صنعتی در رودخانه‌ها پیدا می‌شود.

تاثیر منفی ساخت هتل و ویلا در بستر رودخانه‌ها بر زندگی پرندگان
باقرزاده کریمی همچنین با اشاره به اینکه ساخت و ساز کنار رودخانه‌ها به شدت به اکوسیستم رودخانه‌ها آسیب می‌زند، اظهار کرد: با تجاوز به حریم رودخانه، حق انفال و سایر زیستمندان از بین می‌رود چون رودخانه‌ها قطعاً محل زندگی و لانه‌گذاری یک پرنده است و اگر پرنده خانه یا ویلایی را نزدیک رودخانه ببینند دیگر به آن منطقه نزدیک نمی‌شود که در نتیجه دوری و قطع ارتباط پرنده با رودخانه، کل زنجیره اکوسیستم به هم می‌خورد.

وی در پایان ضمن ابراز تاسف از وضعیت آلوده و تخریب‌های صورت‌گرفته در رودخانه‌ها گفت: برای کشوری مثل ایران که دارای تمدن آبی است و در دین، مذهب و باورهای اجتماعی ما بر حرمت آب بسیار تاکید شده، تخریب رودخانه‌ها بسیار تعجب‌آور و ناراحت‌کننده است. روز جهانی رودخانه‌ها تلنگر کوچکی است تا شاید به خودمان بیایم و شریان‌های حیاتی را نبندیم.

انتهای پیام