صنعت مد و پوشاک یکی از آلوده‌ترین صنعت‌های دنیا هستند چرا که از بیش از ۸۰۰۰ ماده شیمیایی مضر در این صنعت استفاده می‌شود و ۷۰ درصد از مقدار کربن منتشر شده در جهان از تولید پوشاک به وجود می‌آید. با این وجود سالیانه مقدار زیادی لباس در کشورهای مختلف جهان دور ریخته می‌شود که صدمات جبران ناپذیر زیست محیطی به دنبال دارد.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA)، صنعت مد بعد از نفت، آلوده‌ترین صنعت دنیا است. میزان گاز گلخانه‌ای که صنعت مد تولید می‌کند از مجموع میزان گاز گلخانه‌ای صنعت کشتیرانی و هواپیمایی بیشتر است. هر ساله نیز هزار تن لباس دور انداخته می‌شود که ۹۵ درصد آن‌ها قابلیت بازیافت دارد ولی با این وجود تولیدکنندگان پوشاک از آن‌ها استفاده نمی‌کنند و مواد جدیدی را تولید و آلودگی بیشتری را به محیط زیست وارد می‌کنند.

مهدی نوری - کارشناس مد و طراح لباس- در گفت و گو با ایسنا درباره آسیب‌های زیست محیطی تولید پوشاک نکاتی را توضیح داده است:

* تقریباً از یک چهارم آفت‌کش‌های جهان و بیش از ۱۰ درصد سموم کشاورزی برای تولید پنبه غیرارگانیک - که از مواد اولیه تولید نیمی از پوشاک در جهان است - استفاده می‌شود.

* بیش از ۸۰۰۰ ماده شیمیایی مضر در صنعت مد و پوشاک کاربرد دارند که مقصد نهایی تمام این مواد جایی نیست جز خاک و آب‌های زیر زمینی و آب‌های جاری.

* پنبه و کتان -از جمله مواد اصلی تولید پوشاک- گیاهانی هستند که پرورش آن‌ها به آب زیادی نیاز دارد.

*تولید یک دست تیشرت و شلوار جین نزدیک به ۲۰ هزار لیتر آب می‌برد.

* برای تولید یک جفت کفش چرم نیز تقریباً ۸۰۰۰ لیتر آب نیاز است.

*از آن‌جایی که خیلی از رنگ‌های مورد استفاده در صنعت مد و پوشاک ارگانیک نیستند و خواص صنعتی دارند آلودگی زیادی را وارد طبیعت می‌کنند.

*۷۰ درصد از مقدار کربن منتشر شده در جهان از تولید پوشاک به وجود می‌آید.

* پس از تولید و استفاده از پوشاکی که با صرف هزینه‌های زیست‌محیطی فراوان به بازار مصرف راه پیدا کرده‌اند، با حجم بسیار زیادی از پوشاکی روبرو می‌شویم که حالا تبدیل به زباله شده‌اند و قابل تجزیه نیستند و طبیعت را با سیل انبوهی از آلودگی‌های تازه مواجه می‌کنند.

* از زمان تولید پوشاک تا زمان پخش بین قاره‌ای و حتی زمان دفع آن محصولات استفاده شده به مثابه یک نابودگر عمل می‌کند.

*هر آمریکایی سالیانه بین ۲۵ تا ۳۰ کیلوگرم لباس را به عنوان زباله دور می‌ریزد. این نمونه نشان‌دهنده عرضه و تقاضای عظیم و به دنبال آن تولید و مصرف بسیار زیاد مواد طبیعی و مصنوعی در سطح جهان است که باعث از بین رفتن سطح عظیمی از منابع زیست محیطی می‌شود.

انتهای پیام