محققان انسان‌شناسی تکاملی ماکس پلانک واقع در آلمان با شبیه‌سازی شرایط خطرناک برای میمون‌های منگابی، نحوه همکاری این میمون‌ها را از طریق به اشتراک‌گذاری اطلاعات، مورد بررسی قرار دادند.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) به نقل از پایگاه خبری ساینس، برای این منظور محققان مارهای سمی را شبیه‌سازی کرده و در محل عبور میمون‌ها قرار دادند و واکنش هریک از میمون‌هایی را که مار را مشاهده می‌کرد، ضبط کردند.

این میمون‌ها در دسته‌های بزرگ با بیش از ۱۰۰ عضو زندگی می‌کنند و معمولا با مشاهده خطر به سایرین هشدار می‌دهند. اما مشخص نیست که هدف آن‌ها از فریاد زدن، تنها ابزار احساس ترس است یا قصد آن‌ها هشدار به سایر اعضای گروه، خودنمایی به عنوان یک میمون شجاع یا اطلاع‌رسانی در خصوص خطر قریب‌الوقوع به میمون‌هایی است که در فاصله دورتر گروه را دنبال می‌کنند.

محققان در یک دوره یک ساله به طور متوسط ۴ آزمایش را در هر ماه انجام دادند و توانستند واکنش هریک از میمون‌هایی را که متوجه مارها می‌شدند، از پنج زاویه مختلف ضبط کنند. در این تحقیقات مشخص شد اغلب میمون‌ها تا زمانی که کاملا به مار نزدیک نشده‌اند، واکنش شدیدی نشان ندادند و در این هنگام نیز یک یا دوبار فریاد زدند. اما تعداد اندکی از آن‌ها تقریبا هر بار که یک مار را مشاهده کردند، به سایرین هشدار دادند.

با بررسی الگوی رفتاری میمون‌ها مشخص شد آن‌ها تنها زمانی در رابطه با حضور مارها هشدار می‌دهند که مدت زیادی از هشدار قبلی گذشته یا تعداد اندکی از اعضای گروه در منطقه حاضر باشند یا احتمال فراموشی اطلاعات توسط سایر اعضای گروه وجود داشته باشد. به عبارت دیگر نحوه هشدار دادن میمون‌ها در رابطه با خطر یک مشارکت گروهی به‌منظور کاهش بار مسئولیت هر یک از اعضای گروه است.

گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Animal Behavoiur منتشر شده است.

انتهای پیام