نتایج تحقیق کنونی نشان می‌دهد، متروها انتشار دی‌اکسیدکربن شهری را به نصف کاهش می‌دهند.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) به نقل از ویفروم، مترو علاوه بر اینکه به سرعت افراد را به مقصدهای خود می‌رساند، فرصت‌ها و رشد اقتصادی را نیز تقویت می‌کند همچنین به طور قابل‌توجهی انتشار کربن را در مقایسه با سایر اشکال حمل‌ونقل کاهش می‌دهد.

نتایج بررسی بیش از ۲۰۰ پروژه مترو نشان داد که آنها انتشار دی‌اکسیدکربن را به نصف کاهش می‌دهند.

شهرهای سراسر جهان با ازدحام زیاد جاده‌ها و هزینه‌های رفت‌وآمد، از نظر زمانی و مالی که ناشی از زیرساخت‌های ضعیف و حمل‌ونقل عمومی محدود است، مقابله می‌کنند.

چنین ازدحامی رفت‌وآمد افراد به محل کار و فرستادن بچه‌ها به مدرسه و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی را دشوار می‌کند. حمل‌ونقل عمومی به ویژه سیستم‌های مترو، هزینه زیادی برای ساخت دارند و معمولاً بسیار گران‌قیمت هستند اما کمک‌کننده محسوب می‌شوند.

مطالعه ۲۰۷ پروژه مترو در ۴۷ کشور نشان می‌دهد که توسعه مترو به میزان یک کیلومتر ۲۰۰ میلیون دلار هزینه دارد. شرکت مشاوره مالی معتبر جهانی، برآورد کرده که هزینه‌های سالانه عملیات، تعمیر و نگهداری دو درصد از سرمایه‌گذاری اولیه است.هزینه‌ کردن در این مورد در کشورهای در حال توسعه بسیار ضروری‌تر است.

میلیون‌ها نفر به دلیل انتشار آلاینده‌هایی مانند ذرات ریز، اکسیدهای نیتروژن، مونوکسید کربن، ازن و دی‌اکسید گوگرد از مشکلات سلامتی رنج می‌برند. واضح است که سیستم‌های مترو می‌توانند در کاهش ازدحام و بهبود سلامت مفید باشند اما هزینه‌های اولیه ممکن است فراتر از دسترس دولت‌های شهری باشد که از نظر مالی تحت فشار هستند اما متروها تنها ازدحام را به صورت محلی کاهش نمی‌دهند، بلکه انتشار کربن در سطح جهانی را نیز کاهش می‌دهند.

میزان کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در مترو حداقل تا همین اواخر مشخص نبود و نتایج تحقیقات اخیر با استفاده از پایگاه داده جدید، تأثیر سیستم‌های مترو را مورد سنجش قرار داد.

در این بررسی حدود ۱۵۰۰ شهر که بیش از ۵۰۰ هزار نفر جمعیت داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند که تنها ۱۹۲ شهر سیستم مترو داشتند. نتایج نشان داد که انتشار دی‌اکسیدکربن با مترو، ۵۰ درصد کمتر خواهد شد که به معنای کاهش ۱۱ درصدی در کل انتشار دی‌اکسیدکربن جهانی است.

این نتایج برای مدیران شهری و سرمایه‌گذاری در مترو بسیار اهمیت دارد. با محاسبه تفاوت سالانه در انتشار کربن، شهرهایی که مترو دارند و یا اینکه مترو ندارند، برای سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۵۰ مورد بررسی قرار گرفت.

هزینه ساخت متروها گران است و دوره‌های ساخت‌وساز طولانی دارند و بسیاری از کشورهای در حال توسعه که از نظر مالی دچار مشکل هستند، ممکن است برای تامین مالی این سرمایه‌گذاری‌ها به سرمایه اضافی نیاز داشته باشند. با نشان‌ دادن سود جهانی از سرمایه‌گذاری‌های محلی، بسیاری از سیستم‌های مترو از موانع موجود عبور خواهند کرد.

یافته‌های محققان نشان داد که حمایت از ساخت مترو در کشورهای در حال توسعه می‌تواند گزینه‌های مناسبی را ارائه دهد زیرا نه تنها به‌عنوان کالاهای عمومی جهانی هستند، بلکه به ایجاد شغل، ارتباط راحت‌تر با مدارس و به انتقال افراد کمک می‌کنند تا سالم‌تر و طولانی‌تر زندگی کنند.

انتهای پیام